domingo, 5 de junho de 2011

"Llangrista"







Now the wind speaks in the branches
Now the wind speaks, saying:
"Hold on to something, and watch it go.
Everything you love will end up on the breeze.
The roots that held the tree down left a deep hole,
full of water, reflecting sky."



Non sexas tonta, non fiques aquí-
Dixo teu pai sosténdote a man
Co peso de mil mundos baixo a gorxa.

Ti corres entre as hortas coas alpargatas roxas,
O sol no alto, chámate mamá.
Ela non te deixaba pero ti ficarías
comer na casa de cada veciño, coma os gatos.

Sei que estás
nas mans quentes,
Na serpe que aínda danza baixo a carne
No pulso que aperto.


Por que me queredes tanto?



Buscámoste a vida cos beizos.
E segues cheirando tan ben...



Porque cociñabas gaivotas,
Debuxabas cores para nós,
Sacábasnos palotes das orellas-
Até diante do espello, maldita suspicacia infantil-
Vestíasnos de gaita e deixábasnos conducir...

Sempre agardabas na porta, iangrista. Gracias.
I eu lembro a túa gargallada danzando na punta do pe.
E os ollos
–un mar com estrelas!-
Apuntara aquel neno que levabas da man.





Alongamos o abrazo horas pra espantármonos o medo...
Pero a maldita lúa atopounos aquí,
Soñando que aínda eras unha guedella branca entre o escuro.


E coas pupilas abandoándote,
Escapándose entre os beizos,
Unha música de animal ancestral.

A maga da primavera que coñeciamos
Volveuse reliquia dourada.


Non nos fica máis que a actividade
Para a que viñemos aquí:
Lavar ouro
E espacir na infinita trascendencia do aire
As lembranzas feitas pó.