"WOoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo woooooo!!!!"

Pearl Jam

Levantou a pedra fría cos seus dedos regordechos.
Centos de diminutos bichiños movíanse nerviosos descubertos pola luz do sol.
Mirounos horrorizado
e despois os aplastou un a un co polgar.
Colocou de novo a pedra no sitio
e sacudíu as mans, orgulloso.

Do the evolution- Pearl Jam

Si, seguirei bailando a danza da morte vestida de negro

e quedando sen voz por "berrar" esta letra.

Gústame cada certo tempo ver o vídeo e volverme escandalizar do herd behavior.

"Im at peace with my lust I can kill cause in God I trust, yeah. (...)

This land is mine, this land is free. Ill do what I want but irresponsibly. Its evolution, baby!"

Pois iso.

tocan a morto

Dábaste baños de angustia
cada mañá que vías gris no cristal.
Gota a gota era a vida pra ti
a lista dos días que saudaban
ao pasar.
Pouco a pouco esqueciches
que a Morte é o único que sempre
sempre é horríbel.

Chica Cosmo

Queridos redactores e lectores da revista Cosmopolitan. Teño un super problema. Prefiro non revelar o meu nome porque é nome de deterxente. Comezarei polo principio:

Son da Coru. Como saberedes a vida na Coru é bastante monótona, a xente na súa grande parte é toda igual. Eu estaba farta así que un día escapei á Compostela e coñecín a un home incríble. É completamente distinto a todos os chonis que coñezo. É intelixente e cultivado. Eu fico pasmada cando o escoito falar. E ademáis é guapo! Ben, el non sabe quen son porque non nos presentaron, pero eu xa decidín que ten que ser meu. Así que de volta na Coru fun falar con quen se ten que falar cando estás disposta a vender a túa alma: a avogada. Bueno, é unha especie de prestamista coñecida da miña familia. Faleille del, do superestupendo que é. E fixemos un trato. Ela dábame tres días como estudante nun pisiño en Compostela para conquistalo (pretendía que casara con el, pero expliqueille que era anti-iglesia total e accedeu a que valía con que me dixera as palabras máxicas; osea pero en serio!) cunha condición: deixarlle alí a miña marabillosa voz como fianza. De non superar tal proba debo voltar á Coru e traballar gratis para ela de algo que prefiro non dicir porque isto é unha revista glamourosa. Ela dixo “na tarde do terceiro día antes de que o sol se poña...”.

Mañá estarei en Compostela. Estou super nerviosa. Como conquistalo? Se fose calqueira outro chorvoneno da vida cunha mini saia e levándoo a Sada estaba todo feito, pero ao ser un home intelectual ao que lle gusta a conversa, sensible... Aínda que eu non son unha lumbreras os meus libros lin e sei de música. Pero non podendo amosarlle o pouco que temos en común, como conseguir que se namore de mín o meu príncipe azul? Seguro que nunca escoitárades nada semellante, seino, pero preciso a vosa axuda e rápido!

P. D: parabéns á nova sección-“sórdida” da revista! O.o

¡RouQuén?

A sala estaba ateigada de xente. Os que acudiran a última hora amontoábanse ao final da estancia de pé, xa que tódalas cadeiras foran ocupadas. As mans suábanme. Un calafrío percorreu o meu corpo cando dixeron o meu nome e todo o público comezou a aplaudir. Subín ao estrado. Puxen o papel no atril. Tratei de estendelo pero canto máis lle pasaba as mans húmidas máis o enrugaba. Erguín a cabeza e observei co estómago encollido á masa se xente que agardaba atento as miñas palabras. Carraspeei un pouco e comecei a falar. Un son cavernoso e vibrante saíu da miña gorxa e sobresaltoume. Era coma a voz dun morto. Aquel ruído horríbel prolongouse configurando verbas e despois oracións. A pesares do meu sobresalto non era capaz de detelo, de ficar calada. O fío rouco non podía cortarse. As primeiras filas de espectadores comezaron a revolverse nos seus asentos. Un rumor estendíase lenta e discretamente. Foi entón cando reparei no discurso que estaba a pronunciar. Non era o que eu preparara a noite anterior, o que imprimira naquela maltratada folla de papel. Aquel horríbel discurso en voz de ultratumba capaz de arreguizar ao máis plantado non tiña nada que ver co que eu quería dicir. Non tiña sentido. Porén semellaba que as frases por separado si... Canto máis escoitaba máis me arrepiaba. Aquilo era un inventario de cousas terríbeis, abominábeis. A xente víase cada vez máis inqueda. Escoitáronse algúns laios e berros. Mais aquela voz terrorífica non cesaba de cuspir todas aquelas imaxes arrepiantes. Comezaron a tremerme as pernas. Estaba totalmente desconcertada. Non sabía que facer. Aquelas verbas espantosas golpeaban o máis fondo do meu ser e deixábanme completamente paralizada. Un a un, todos os alí congregados erguéronse entre exclamacións e bramidos descontrolados. Alguén con uniforme aferrou o meu brazo e turrou del até baixarme do estrado. Non puiden facer nada, nin sequera parar aquela voz que non era miña mentres todas aquelas persoas se botaron sobre mín. Despois non lembro nada. Aquela foi a última vez que puiden falar. Nunca máis ningún son saíu da miña gorxa, nin cando máis precisei de berrar e ser escoitada.

(introdúzase taco)

"¡Qué número!
Por las noches,
cuando -más o menos- cómodamente
dormís,
me pongo a hablar sola,
-mejor dicho-
a escribir sola, hablando por los pasillos.
Son retahílas de frases nunca dichas
enjoyadas con tacos bien sonantes
(indignada por las noticias diurnas).
Me pongo a hablar sola por los codos,
por los que no hablan,
musito versos jamás escritos
y que jamás escribiré." (...)

Gloria Fuertes: Historia de Gloria. Ed. Cátedra. Pag. 69.