Onte na miña casa tivo lugar un estrano suceso que xamáis acontece: ceamos todos en familia coa tele de fondo. Para os despistados o elemento estrano é a TV acesa.
O asunto é que facendo zapping coa miña irmá atopamos a un Brad Pitt con melenas cachondérrimo e claro, calqueira cambia de canal así de primeiras. Meu irmán, que observou a nosa exaltación ante tan belísima fotografía, instounos a vela porque era "un peliculón". Ben, coas bromas (miña irmá adicouse a enriquecer as escenas máis emotivas reinventando os diálogos) papámola enteira.
Despois de chegar á conclusión de que o baremo cinematográfico de meu irmán reside na epicidade (patada á gramática! zas! en toda la boca!) da súa banda sonora -así os top de cine pra el son Braveheart, Gladiator e demáis aberracións- púxenme a pensar na natureza de semellante culebrón.
Foi primeiro o culebrón cowboiesco ou foi o "peliculón" do loiro cachondo. A verdade é que a peli baséase na novela "Legends of the Fall" de Jim Harrison, que non teño o máis mínimo interese de ler, e foi adaptada por dous guionistas: Susan Shilliday, guionista de I Dreamed of Africa (2000) Bill Wittliff, guionista de The Perfect Storm (2000). WOW.
O asunto é que facendo zapping coa miña irmá atopamos a un Brad Pitt con melenas cachondérrimo e claro, calqueira cambia de canal así de primeiras. Meu irmán, que observou a nosa exaltación ante tan belísima fotografía, instounos a vela porque era "un peliculón". Ben, coas bromas (miña irmá adicouse a enriquecer as escenas máis emotivas reinventando os diálogos) papámola enteira.
Despois de chegar á conclusión de que o baremo cinematográfico de meu irmán reside na epicidade (patada á gramática! zas! en toda la boca!) da súa banda sonora -así os top de cine pra el son Braveheart, Gladiator e demáis aberracións- púxenme a pensar na natureza de semellante culebrón.
Foi primeiro o culebrón cowboiesco ou foi o "peliculón" do loiro cachondo. A verdade é que a peli baséase na novela "Legends of the Fall" de Jim Harrison, que non teño o máis mínimo interese de ler, e foi adaptada por dous guionistas: Susan Shilliday, guionista de I Dreamed of Africa (2000) Bill Wittliff, guionista de The Perfect Storm (2000). WOW.
Púxenme a pensar de qué xeito se poderían conseguir puntos (+culebrón). Se te pós ten que resultar todavía máis culebrónicamente insoportabel! Por exemplo:
1. Ten que durar máis. Polo menos unha hora.
2. Brad ten que facer máis escenas nú de cintura para arriba e preferíblemente suado (non é vicio, é visión comercial).
3. Non hai tres sen catro: un irmán máis. Pero se este cuarto irmán se liase e/ou enamorase da pobre pobre Suzanne pasaría de ser unha purísima muller víctima do cruel destino a ser un putón. Co cal, propoño que fose homosexual. E digo máis, que se namorase do indio melenudo (canta máis melena mellor, que ahí reside a pasión). E que supuxera un conflito para o vello pai porque descubriría o tórrido romance que manteñen o seu vello amigo e o seu fillo. Ao final hai unha humillación chunga ao pobre mozo por parte dos da vila e o asasinan. O indio fai un sacrificio e canta á lúa. Con moita música de corda in crescendo.
4. Suzanne, cando se decata de que o seu amado Tristan vai casar coa india Isabel II, vai polo rancho a retala e pelexan por el. Tíranse das melenas.
5. Vese por qué a nai dos tres irmáns e o vello coronel William están separados. Trataríase dun conflito ético-moral no que ela, por exemplo, se vise involucrada na morte dun dos indios que viven baixo a proteción do Coronel. Ela líase cun alto mando, e lle revela o paradoiro do nativo. Captúrano e un noviño William LudLow fai unha épica carreira no seu cabalo pra impedir a execución do seu amigo nativo. In crescendo da banda sonora. Non chega a tempo porque cae xunto co cabalo por un precipicio e fica paralítico. Dende ahí non pode ver diante á súa muller.
6. Suzanne antes de suicidarse ten que rasgar as vestiduras e saír á rúa dando voces como poseída. Pégase o tiro diante do seu marido que vela o cadabre unha noite enteira.
7. O pequeno Samuel, morto en combate, se lle aparece a Tristán. É importante para o proceso de tolemia que sofre o cachondo loiro.
8. Nas escenas en interiores haberá sempre ventás abertas polas que entre unha brisa que faga ondear as melenas dos protagonistas.
9. O ollar de todolos personaxes ten que ser aínda máis épico. Un par de gotas antes de cada primeiro plano.
10. Cando por fin morre Tristan a toupas do seu tótem o oso, a cámara ten que ser lenta, non rápida. Unha vez finado haberá un plano no que unha luz saia do corpo inerte do bravo Tristan e ascenda até o ceo nocturno onde fique en forma de estrela por sempre. A música orquestral aquí é fundamental.
E máis nada. Marcho cenar sin TV. E a escoitar cómo meu irmán fai a súa propia música (épica?)
