Hai un par de semanas levei outra decepción coa sociedade:
Estabamos as amigas de festa e rematamos nun pub ao que non adoitamos ir. O caso é que entre exaltacións da amizade e demáis xestos que soemos ter entre nós porque somos xente ben magha e nos queremos ben, xurdiron imaxes lindas coma esta. Para a nosa sorpresa os hooligans que había no local comezaron a aplaudir e berrar igual ca se fosen monos. Foi coma se premeramos o berro do celo e saltaran todos coma tolos...
Coa prea que levábamos non había lugar para a carraxe. Porén, hoxe pintei unha parede de Londres -onde, por outra banda, quizábeis non recibiríamos tales humillacións- cabreada cunha sociedade que abanza a paso Michael Jackson.