domingo, 15 de novembro de 2009

Sakamoto, o segredo das bágoas

Todo o que pretenda seguir lendo debe escoitar esta composición con suma atención e receptividade:



Escoitei esta melodía o pasado venres no concerto que Ryuichi Sakamoto deu no Auditorio de Compostela. Eu descoñecía case completamente a este músico, soamente escoitara falar dalgúns dos seus éxitos como compositor. Tampouco non escoitara esta peza e só a atopei por internet de oído posto que non coñecía o nome. Non sabía a historia de shining boy&little randy. Se o grande mestre a compuxera inspirado na súa nai, na súa infancia, un grande amor ou en nada máis que unha beleza abstracta que buscaba ser formada. Porén, cando escoitei esta canción dende a fila dez, para a miña sorpresa e do meu acompañante, chorei.


Á entrada do concerto atopárame con dous profesores meus de literatura cos que analicei centos de poemas con miles de recursos pra conmover. Quedei coa gana (e case mellor) de dicirlles á saída "Joder, isto si que foi movere".


Reflexionei na escuridade, co nariz conxestionado e case desexando que o home tocase algo feo antes de que acenderan as luces, sobre a miña descontrolada reacción. Por que nese momento sentía moitísimo máis cercana a melodía asiática que os ilustres versos coñecidos dende a infancia? A historia que narraba shining boy&little randy era do máis íntimo e persoal, falábame do que máis me emocionaba e sen palabras. Non foi un proceso cognitivo o que empurrou as bágoas meixelas abaixo senón fondamente persoal e intransferíbel. O que leva facendo a música dende que é música.


Lembrei entón o que unha vez me dixera miña nai sobre a poesía actual. Explicábame a frustración que sentía ao non "entendela". Eu dixéralle que as palabras debían suscitarlle emocións, suxerirlle, non dicir nada inequívoco que ela tivese que entender. Non debía entender a poesía senón sentila.


Na ateigada sala do Auditorio pensei que o xeito de desfrutar intensamente aquela composición descoñecida que viña dende o outro lado do planeta era moi semellante ao que teño de desfrutar a poesía, a linguaxe, as palabras igual de innecesarias para comunicar, igual de molestas.


Non lembro quen dixera algo así como que os filósofos sempre intentan dominar a linguaxe, os poetas violala, e que ambos están avariados.. Supoño que por iso sempre acabamos todos coas nosas frustracións recorrendo á música.

1 comentários:

Lux Lagóstena disse...

:)

Pues sí...Con la libertad yo nunca tengo suficiente, así que sabía que iba a ser feliz. Además siempre encuentro sentido a todo, aunque acabe fatal...jajaja. Así que nada, querer veros no es problema, no me importa que digas lo que sea, luego el trance será más grande, e imagínate lo que puedo flipar...(aquí la gente también me toma por la típica pasadísima, además de creer que soy vasca ¬¬) jajajaja. Pero bueno, la otra noche me confundieron con inglesa, con inglesa pasada pero vaya...xD
(si te relatara las anécdotas de esa noche y quiénes me tomaron por inglesa fliparías, pero llenaría un tamaño folio y no quiero)jeje

Y tú, así me gusta, yendo a conciertos chachis y esas cosas culturales que se hacen en Santiago de Compostela...yo intento ir al ballet pero acabo de fiesta! :P
Que no, prometo ir y contarte si lloro o qué. De momento ya voy casi llorando cuando paseo por Praga, es enormemente preciosísima, estoy enamorada...así que ya te puedes imaginar :S jijijiji

(nota: mejor no poner banda sonora a nuestros paseos cuando vengas, porque entonces sí que doblaremos el caudal del Moldava entre una cosa y otra) xD

Lloronas y a mucha honra! :P