2009: Alegría, optimismo e sordidez para todos!

“Vos te das cuenta, uno se cree muy liberado de supersticiones cosmogónicas de aniversarios y de años que mueren para que entren otros, pero cuando te vas acercando al filo de la medianoche empieza algo que ya nada tiene que ver con la inteligencia, que se instala en pleno estómago y que hace mucho daño”.
Carta de Julio Cortázar a Francisco Porrúa (1965)

Un toque de humor e outro de melancolía de dous grandes, danme cancha pra dicir que neste ano que remata naceron moitas cousas importantes na vida de unha (e non vai por este humilde recuncho do ciberespazo) e que ... en fin... *^^* -_BrUjItA_-oS-...*kiErE*...m0G0llón¡¡¡ ekisdé ekisdé akisdé..._-*PeÑa GuaI FoReVeR!*-_ ^kE tEngAis uN SuPeResTuPendo 2009!!!^

Perdón, tiña que facelo.

Veredes: eu sei o que Cortázar quería dicir naquela carta que escribíu nunha noite vella totalmente só en París. Non trataba de nostalxia, de morriña. De reflexións profundas. Como el di "nada ten que ver coa intelixencia". E ademáis é algo que afecta ao estómago e doe. Eu atreveríame a dicir que da náuseas. Eu sei o que lle pasaba a Cortázar. Xulio non estaba en París realmente. Aquela noite que ficou só, o célebre escritor en realidade relataba a súa experiencia de ter pasado a noite vella.... ¡NA CORU!

Si, queridos aliados, dende esta cidade sórdida non apta para cabezas sensibles, mándovos unha aperta grande. Vémonos o ano que ven, se sobrevivo. ¡Feliz aninovo!

Na máis, no más.... bah

Unha imaxe vale máis que mil palabras?

Poida que non, pero se @ escritor/a é vag@... que carai?

Conversa e mate

Cortázar con Flanelle, fotografados por Offerhaus

- Tenés la barba turbia, ché
- Tengo la barba de mil años. ¿Cómo querés que esté una barba de mil años?
- Desplegada sobre tu cara, sin duda.
- Vós tenés cara de arlequín inquieto.
- ¿Te cansa el arlequín?
- Me alienta intermitentemente.
- ¿Ahora te alienta?
- Como a un felino otro en el desierto.
- ¡Eso es mucho alentar, che!
- Si, quizás demasiado.
- Si.
- …
- En la selva vós serías el león, con esa barba de líder loco.
- ¿Por qué loco? ¿Por creérse líder?
- Por creérse orden en el desorden.
- Es un animal. Es instinto. No es un loco porque no piensa ni se cree.
- Quizás…
- Vós sí sos peligrosa. Mirá, el arlequín que provoca al león cansado. Terrible ¿no es cierto?
- No tanto si está cansado. No puede sino hablar.
- He aquí el peligro, nena. He aquí el peligro.
- ¡Andate a afeitar la barba turbia!
- Me matás…
- Intermitentemente.
- Intermitentemente me matás.

Tetris ou "a mosca"

Hai uns días OPastor ríase de mín porque lle contei por qué de nena me gustaba tanto o Tetris.

Cando todo o mundo suaba a gota gorda xirando as pezas a toda leche para encaixalas xusto antes de que colisionasen contra o chan- o que se entendía coma a finalidade do xogo- eu nos meus tenros cinco anos ollaba divertidísima para a pantalla vendo as pezas unha por unha amontoarse nun espacio cada vez máis reducido anunciando a catatombe final en forma de ese zunido que todos lembramos: fffzzzzsssssssss tiru-rururiru-rururú.
Nese intre en que a xente ficaba aturdida cunha terrible sensación de fracaso, eu ría a gargalladas aquel clímax de autodestrucción.

Cando miña irmá-esperta xogadora e dona do aparatiño-presenciou por primeira vez tal espectáculo mofouse de mín e tratou de explicarme en van a finalidade do xogo. Aquelo era un fiasco. Quen quería estar premendo todolos botóns sen parar estresadísimo? Para que? Ao final era inevitable!

Moitos anos máis tarde descubrín que o inevitable do Tetris se baseaba na lei da entropía segundo a cal todo tende ao caos, á máxima desorde ou (léase con acento de científico tolo arxentino) “todo tiende a la mierrrda”. Ben. Quen se ría de quen? Con cinco anos eu xa entendera unha lei universal e vivía en consonancia con ela- máis incluso do que lle gustaría á miña nai-. E sen necesidade de verme rodeada de merda prantexeime unha cuestión: Até qué punto o home loita contra esa lei con suor e sangue por pura necesidade e onde empeza o puro vicio? Tanta tranquilidade e satisfación nos da o feito de crer que temos control sobre as cousas?

Sabede todos que é unha ilusión. Hai que ser conscientes de que cando máis atarefados estemos, facendo malabarismos con mil cousas dunha vez, de sócato...

pum! fffzzzzsssssssss tiru-rururiru-rururú


PD: A todos aqueles que quedaron coas ganas de saber qué pasa cando logras vencer unha lei universal, ollo ao video, non ten desperdicio: troula en Moscova e posterior viaxe gratuíta ao espacio...

Para os que como a miña irmá conseguíchedes rematar o xogo, noraboa: ademáis de frikis sodes moi aplicadiños e chegaredes lonxe na vida. A ver qué vos parece este vídeo baseado en leis físicas reais:

PD2: HA!