¡RouQuén?

A sala estaba ateigada de xente. Os que acudiran a última hora amontoábanse ao final da estancia de pé, xa que tódalas cadeiras foran ocupadas. As mans suábanme. Un calafrío percorreu o meu corpo cando dixeron o meu nome e todo o público comezou a aplaudir. Subín ao estrado. Puxen o papel no atril. Tratei de estendelo pero canto máis lle pasaba as mans húmidas máis o enrugaba. Erguín a cabeza e observei co estómago encollido á masa se xente que agardaba atento as miñas palabras. Carraspeei un pouco e comecei a falar. Un son cavernoso e vibrante saíu da miña gorxa e sobresaltoume. Era coma a voz dun morto. Aquel ruído horríbel prolongouse configurando verbas e despois oracións. A pesares do meu sobresalto non era capaz de detelo, de ficar calada. O fío rouco non podía cortarse. As primeiras filas de espectadores comezaron a revolverse nos seus asentos. Un rumor estendíase lenta e discretamente. Foi entón cando reparei no discurso que estaba a pronunciar. Non era o que eu preparara a noite anterior, o que imprimira naquela maltratada folla de papel. Aquel horríbel discurso en voz de ultratumba capaz de arreguizar ao máis plantado non tiña nada que ver co que eu quería dicir. Non tiña sentido. Porén semellaba que as frases por separado si... Canto máis escoitaba máis me arrepiaba. Aquilo era un inventario de cousas terríbeis, abominábeis. A xente víase cada vez máis inqueda. Escoitáronse algúns laios e berros. Mais aquela voz terrorífica non cesaba de cuspir todas aquelas imaxes arrepiantes. Comezaron a tremerme as pernas. Estaba totalmente desconcertada. Non sabía que facer. Aquelas verbas espantosas golpeaban o máis fondo do meu ser e deixábanme completamente paralizada. Un a un, todos os alí congregados erguéronse entre exclamacións e bramidos descontrolados. Alguén con uniforme aferrou o meu brazo e turrou del até baixarme do estrado. Non puiden facer nada, nin sequera parar aquela voz que non era miña mentres todas aquelas persoas se botaron sobre mín. Despois non lembro nada. Aquela foi a última vez que puiden falar. Nunca máis ningún son saíu da miña gorxa, nin cando máis precisei de berrar e ser escoitada.