sábado, 10 de janeiro de 2009

tocan a morto

Dábaste baños de angustia
cada mañá que vías gris no cristal.
Gota a gota era a vida pra ti
a lista dos días que saudaban
ao pasar.
Pouco a pouco esqueciches
que a Morte é o único que sempre
sempre é horríbel.

8 comentários:

A Raíña Vermella disse...

O poema é teu? O vídeo é superimpactante pero moi fermoso. :)

Nela disse...

Sip. Estaba eu intentando evadirme e atopei o vídeo. E non servíu en absoluto pra evadirme, senón pra inspirarme o poema. Ás veces unha escribe poemas pra evadirse. Hai outros que nacen pra homenaxear. Debería haber un xeito de valorar a utilidade-aínda que seña a nivel persoal- dun poema á marxe da súa valía artística. O ideal é que cumpra ambas metas por igual. Non é o caso. Un bico, Raíña.

LM disse...

ui...acabo de quedar de pedra.
beijos

Lux Lagóstena disse...

Soy yo en la calle paralela. Soy Lucía.

Sin duda lo que has escrito esta vez es lo que más me gusta de todo lo que llevas escribiendo. Es precioso, perfecto, y más aún, llega en el momento justo. Aunque llegue tarde a leerlo, me gusta pensar que algo ha hecho que lo escribas para que yo lo leyera esta madrugada sin tiempo ni espacio. Necesitaba oír (leer) algo así, gracias Nela.

Y si vemos gris, habrá que dibujar mil cielos azules para ponerlos sobre la cabeza y ver claridad cuando alcemos la vista. La Muerte es lo único que siempre siempre es horrible. Recuérdamelo a tu manera, con colleja incluída si te place :)

Nela disse...

É un tema que pode ferir a sensibilidade, LM. Sintoo :P .BIco!


Ola,Lu! Non sabía que me visitabas! Moitas gracias! Alégram e moito que gostaras e máis aínda que che axudase. É o máis bonito porque é o primeiro que escribo aquí sacado de dentro. Será unha maldición ser capaz de escribir "ben" só cando sentes e sofres o que escribes? Ou só unha limitación? :P. A verdade é que me lembrei de ti con esta historia (a real e esta destilación). Sabes que me ensinaron a ser opstimista pero a delicadeza é algo que teño que aprender pouco a pouco ;) Haberá que debuxar, si. Pásome a visitarte eu tamén. Un abrazo enormísimo.

Lux Lagóstena disse...

muajajá, es que yo siempre os visité en silencio, a ti y a las demás...

No sé si será una maldición, pero yo, desde luego, sólo escribo lo que me sale de dentro...(aunque después lo recorte y remodele, porque sino podíamos flipar xD)

Me alegro de que te acordaras de mí, aunque no sé si es bueno que te acuerdes de mí pensando en la muerte... :S jeje

un abrazo más fueeerte todavía para ti :)

Rosalía Fernández Rial disse...

Si, quizais os mellores descubrimentos sexan os que se producen entre acordes.

Unha aperta!, Mafalda-entrópica

Lux Lagóstena disse...

Sí que sobreviví, sobrevivo a los fines de mundo de cada año e incluso de cada mes o cada semana... pero también es necesario vivir, no sólo sobrevivir.
Aún así doy gracias por no haber salido volando cuando me dirígía a la estación, no me gusta volar de esa manera :S

Y mira, hoy estaría bien una vela. pero estaría mejor tu compañía :)

(humm, creo que necesito una tila...o pegar a un cojín. Pero los cojines no tienen la culpa de mis nervios, y además quedaría un poco raro, estoy en la facultad de medicina...así que ni una ni otra. Sólo puedo dejarte comentarios estúpidos a ver si me relajo, y pedirte perdón por rellenarte hueco para esto... ah! y también puedo imaginarte con tu hijo peludo y sonreír, jejeje)

un abrazo Nails ;)